Mijn nieuwjaarsbrief
Elk jaar weer zijn ze er die goeie voornemens. Statig gespeld in een nieuwjaarsbrief of misschien snel-snel gekrabbeld op een post-it.
Maar eerlijk: ik vind dat lastig, die grote geloften. Al toen ik klein was en mijn nieuwjaarsbrief netjes in schoonschrift letterde, vond ik de lat wel érg hoog liggen. M’n goede voornemens was ik ’s avonds alweer vergeten.
Ik denk niet dat er veel veranderd is sindsdien. We maken onszelf nog altijd veel te grote beloften bij elk nieuw jaar. We gaan meer tijd maken om te sporten én nooit meer Nutella eten én de job van ons leven vinden. Maar als je alles wil en liefst onmiddellijk, dan kan je bijna niet anders dan teleurgesteld eindigen.
Mijn oplossing: geen grote voornemens, wel mini-exemplaren. Je doel mag groot zijn maar de acties die je onderneemt maak je kleiner, veel kleiner. De eerste stap hoort zo klein te zijn dat je hem morgen meteen kan uitvoeren. Lukt dat niet? Dan is de beweging die je wil maken nog te groot, maak ‘m kleiner. Pietepeuterig, als het moet. En daarna neem je nog een stap, dag na dag....
Vraag je dus niet af hoe je de wereld kan redden en van jezelf een beter mens maakt. Vraag je gewoon af wat je morgen anders kan doen. Dat is al heel wat, ook al lijkt het twee keer niets. En maak vooral de belofte aan jezelf, niet aan een ander.
Mijn nieuwjaarsbelofte aan mezelf: is om nog vaker uit te waaien. Wind in de haren en de wind in ’t kopke, dat werkt voor mij om de wereld aan te kunnen. Wellicht is dat net wat jij nu ook nodig hebt.
Ja? Dan is de route Onbekend Oostende wat jij morgen anders kan doen.
Warms,
Brenda
P.S. Waarom doe je geen uitwaaisessie cadeau?