Was je dan niet bang?

Was je dan niet bang vraagt men me regelmatig in de winkel of op straat na m’n tripje op zee, alweer zo'n dikke 2 weken geleden. Neen eigenlijk niet en het heeft me ook wel verbaasd. Want het is niet omdat mijn familie vele zeemannen telt dat ik een week “op zee” al eerder aan den lijve mocht ervaren.

Ik stelde me de vraag ook al en toen kwam dit verhaal bij me binnen.

Als 17-jarige maakte m’n grootmoeder bij het begin van WO2 met haar vader, zussen en broer de oversteek naar Engeland. Daar trouwde ze met m’n grootvader en ik hoor hem zo weer één van de verhalen vertellen met dat schrapend lachje vanachter in z’n keel.

“Jong getrouwd lagen we in bed toen het luchtalarm voor de nakende bombardementen afging. Er was gezegd dat we dan best beschutting zochten onder een tafel of zo. Toen het alarm afging kroop ik onder tafel maar jullie Mémeetje, niet hoor. Zij bleef in bed liggen en zei dat als er dan toch een bom zou vallen, de tafel niemand zou redden en ze dan liever in een warm bed lag”.

Haar manier van doen en kijken zie ik zo weer voor me en ik interpreteer dat als moed en nuchterheid.

Ik wil niet beweren dat er gevaar is geweest op “mijn zeereis” verre van dat. Ik hoop wel oprecht dat ik een portie van haar moed en nuchterheid heb geërfd. Ik ga die eren en meenemen want we staan voor uitdagende tijden.

Bovenstaand post is uit het leven gegrepen, net als de combi van verhalen en vragen die je hoort tijdens een Kwist.

Altijd welkom op deze tocht aan zee die je de stapt met je voeten maar voelt met je hart. Je loopt 'm op jouw tempo en met wie je wil, het beste is nog met jezelf.