Het begin van een unieke reis

Het relaas van dag 1.

Om 4u maakte de wekker een naar geluid, het was nog midden in de nacht. Deze keer zwaaide ik mijn man niet uit aan het station van Brugge maar stapte mee de trein op naar Saint-Nazaire. Daags voordien kreeg ik het bericht dat het schip “Acta Auriga” waar m’n echtgenoot kapitein is eventjes niet gecharterd werd door een klant en vanuit Saint-Nazaire naar Rotterdam zou varen én ik kon mee, een buitenkans waar ik geen neen kan tegen zeggen. 

Wanneer het schip onder contract staat (en dat is natuurlijk wel de bedoeling) voert men onderhoud en werkzaamheden aan de windmolens uit. Dan is het onmogelijk om als passagier mee te varen, ook niet als “captain’s wife”.

Rond de middag zijn we gearriveerd aan het schip waar we onmiddellijk de beentjes onder de tafel mochten steken. Jup, een week geen enkele huishoudelijke taak want dat wordt hier allemaal door de bemanning gedaan.

Je moet weten dat als het schip gecharterd wordt er wel tot 120 man aan boord zit waarvoor dag en nacht eten is voorzien, de was wordt gedaan en er is een soort van hotelservice. De mensen aan boord werken dan ook keihard met shiften van 12u, 7 op 7. De 25 koppige crew: kapitein, officieren, kraanmannen, matrozen, koks en stewards zorgen voor het besturen van het schip, de veiligheid, drills, het onderhoud en nog wel wat aspecten die de komende dagen aan bod zullen komen.

Het was hier vandaag een drukte van jewelste. Het was niet enkel "crew change" maar ook de klant haalde z’n materiaal op, er werd mazout gebunkerd, proviand aan boord gedaan, hutten opgekuist en ondertussen was er ook nog lekker eten en véél aandacht voor allerhande “safety”.

Wat die crewchange betreft dat zijn de kapitein en officieren die elke 4 weken worden afgelost door hun “back to back, matrozen die meestal de Filipijnse nationaliteit hebben blijven 4 maanden en blijven 2 maanden thuis. Er zijn onder de officieren, Duitsers, Litouwers, Belgen, Nederlanders en nog wel wat nationaliteiten.

Nu staat er nog een familiarisatie (veiligheidsregels zoals op een vliegtuig) op me te wachten waar ik morgen nog wel wat over vertel en dan kruip ik in m’n bedje.

Tot morgen?